Η αλήθεια έχει φωνή.

Αείστε σιόρ τον άθρωπο να ησυχάσει τζαμέ που ένει!

Με αφορμή τη συζήτηση [τζαι τη "συζήτηση"] γύρω που τες περγαμηνές του Τσιελεπή [τζαι την λοττούα του Τσιελεπή] θα ήθελα να κατευθύνω την προσοχή σας σε τούτο το πολλά καλό ποστ του Μιχάλη Μιχαήλ για το ποιός εδέχτηκε τη ΔΔΟ, πότε, τζαι το εύλογο ερώτημα του:

Η πρώτη απορία που μου έρχεται στο μυαλό, είναι γιατί όλοι όσοι εκφράζονται από αυτές τις θέσεις, ήταν εξαφανισμένοι (στην ουσία) από το πολιτικό προσκήνιο της Κύπρου μέχρι το 2004.

Και εφόσον οι κύριοι (και κυρίες) αυτοί(ες) διαφωνούν με τη Δ.Δ.Ο., γιατί δεν άρθρωσαν ούτε λέξη ενάντια στα όσα δήλωνε ο Τάσσος Παπαδόπουλος τόσα χρόνια;

Γιατί κρύβονταν πίσω από το όνομα του και σήμερα παρουσιάζονται ως οι τιμητές του αλλά τη δεδομένη στιγμή έχασαν τη λαλιά τους;

Γιατί δεν έθεσαν όλα αυτά τα ερωτήματα όταν στην προεδρία ήταν ο Τ. Παπαδόπουλος;
Τα βίντεο που παραθέτει ίσως πείσουν, ίσως εν πείσουν. Αλλά κατ' εμένα θα έπρεπε να βάλλουν ψύλους στα αφκιά των καλόπιστων αντιομοσπονδιακών που εξεγελάστηκαν που το συναισθηματικό μανιπουλάρισμα του λεγόμενου κέντρου.

Επιτροπόπουλα, εν έτσι πόναι η αμφισβήτηση

Ο Πολίτης της Κυριακής 18/10 εδημοσίευσε ένα κομμάτι της Χριστίνας Βωνιάτη για τα παιθκιά της Φανερωμένης, μιας άτυπης ομάδας που μιτσιούς που χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν εβρεθήκαν να προτείνουν μια θεώρηση του κόσμου εντελώς εναλλακτική που τη συλλογική μιζέρκα μας, τη προβατοποιημένη μας προσέλευση σε ξενέρωτα κλαμπάκια τζαι τον περιορισμό της δημιουργικής πολιτικής συνείδησης των κάτω των 40 [για να μεν πω νέων] σε κομματικούς κορσέδες.



Τα παιθκιά επιμένουν πως εν έχουν πολιτικούς στόχους, τζαι προσωπικά πιστεύκω τους. Όμως σε μια κοινωνία όπου οτι βαφτίσει μια κομματική ελίτ "επανάσταση" σιέρεται πως τέθκοια είναι, τζαι μόνο η ύπαρξη τους εν πολιτική πράξη. Θα οικοιποιηθώ τζαι θα αντιγράψω δαμέ το κομμάτι τζείνο του κειμένου που μας αφορά τζαι δείχνει οτι υπάρχει τζαι αυθόρμητη αμφισβήτηση, μέσα στην οποία υπάρχουν που ούλλες τες ιδέες, τζαι όι μόνο κομματικά κατευθυνόμενες αριστερο-δεξιά-"κεντρώα" "αμφισβητήσεις" που διχάζουν. Ούλλο το κείμενο στο αρχείο της εφημερίδας τζαι στο μπλογκ της Χριστάνας με τες φωτογραφίες.


Περί ιδεολογικής ταυτότητας
Η ερώτησή μου κάθε φορά, έπεφτε στο κενό. Αν και μπορούσαν θαυμάσια ν' αναπτύξουν τις ιδέες τους, εφοδιασμένοι μ' ένα εντυπωσιακά ευρύ για την ηλικία τους λεξιλόγιο, με σαφήνεια και καθαρότητα σκέψης, κανένας από τους πέντε δεν μου έκανε τη χάρη να προσδιορίσει κάποια ιδεολογική ταυτότητα με μια μόνο λέξη. "Αυτό μου μας συνδέει, είναι πως δε νιώθουμε άνετα με το "ταμπέλωμα". Μας ενοχλεί όταν το κάνουν οι μεγάλοι. Το κάνουν γιατί αρνούνται ή βαριούνται να μας καταλάβουν. Οι γονείς μας που έχουν την υπομονή να μας ακούσουν, μας καταλαβαίνουν και νιώθουν υπερήφανοι για μας. Πάντως, ελάχιστα από τα παιδιά που περνούν από τα πάρτι μας χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους ως "αναρχικούς". Κι όμως όλοι νομίζουν για εμάς τα χειρότερα, πως είμαστε αλήτες. Γιατί; Επειδή προτιμούμε ποδήλατο αντί του play station; Ο καθένας από μας έχει αξίες, πιστεύω και χαρακτήρα, δεν νιώθουμε την ανάγκη να ανήκουμε σε κάποιο παγιωμένο καλούπι, ή κατηγορία ανθρώπων. Ούτως ή άλλως, την κάθε ταμπέλα την καταλαβαίνει ο καθένας διαφορετικά. Μας ενοχλεί που οι "μεγάλοι" αποφασίζουν αυτοί για μας τι είμαστε χωρίς να μας ξέρουν. Γιατί όταν ένα παιδί ενδεχομένως κάνει κάτι λάθος, μας βάζουν όλους στο ίδιο καζάνι και μας ισοπεδώνουν. Δεν είμαστε ομοιόμορφοι, όπως θέλουν να πιστεύουν".